کربلا عرصۀ زیبائی‌هاست
گرچه خونین و غمین است ولی
در ره عشق ، فدائی گشتن
خفته هفتاد و دو دریا بر خاک
چونکه جاریست در آن خون خدا
قلب هر آینۀ لشکر عشق
راز زیبای شکوفائی آن
بشنوید این سخن زینب را
 

اوج زیبای شکوفائی‌هاست
برترین سرخط دانائی‌هاست
آخرین رتبۀ شیدائی‌هاست
تشنگی ، کوثر دریائی‌هاست
تا ابد مهد صف‌آرائی‌هاست
معدن ناز و دلارائی‌هاست
همه مدیون شکیبائی‌هاست
کربلا عرصۀ زیبائی‌هاست
 

از می عشق تو مستم امروز
باده‌ای سرخ زدم دوش ، کزان
یار تا جلوه‌ کند ، می‌شکنم
آی ، دام دگری پهن کنید
می‌دهم آب حیاتش ، یکریز
عاشقی شیوه‌ی دیرین من است
 

شیشه‌ی عقل شکستم امروز
سرخ و افروخته هستم امروز
دل آئینه‌پرستم امروز
بند اندیشه گسستم امروز
گر فتد مرگ به دستم امروز
عهد را تازه نبستم امروز
 

باید ایدل هوسی تازه کنم
باید از پیله‌ی تن بگریزم
مرهم از زخم کهن برگیرم
مرکب عقل ز خون می‌ترسد
چه کسی تیغ نفس بُر دارد؟
در کفم آب اسیر است اکنون
 

فکر طور و قبسی تازه کنم
فکر خونین قفسی تازه کنم
داغ شیرین کسی تازه کنم
فکر سرکش فرسی تازه کنم
میل دارم نفسی تازه کنم
باید ایدل هوسی تازه کنم
 

آه ، سقای جوان ، یادت هست؟
زد به بازوی تو و حنجر او
دست او در کف دست تو نهاد
چشم بانوی حرم شد نگران
همره اشک بر آورد آهی
در کفَت آب اسیرست اما
 

بوسه‌ی شاه جهان یادت هست؟
بوسه‌ای پر هیجان ، یادت هست؟
آن سه لبخند نهان ، یادت هست؟
آن نگاه نگران ، یادت هست؟
که ترا سوخت روان، یادت هست؟
عطش تشنه لبان ، یادت هست؟
 

باید افروخت شکیبائی را
باید امروز شکوفا سازم
باید امروز به سر پنجه‌ی عشق
با دل واله ، سر افکنده کنم
آی مار هوس انگیز فرات
بر دل خویش فرو کن ، ای آب
 

بایدم سوخت گوارائی را
لاله‌ی تشنه‌ی شیدائی را
بر کُنم بیرق زیبائی را
آب ، این هرزه‌ی هرجائی را
نوش کن جرعه‌ی رسوائی را
نیش اندیشه‌ی اغوائی را
 

تیغ‌ها رقص خود از سر گیرید
آمدم تا ز عطش ، تنگ ، مرا
آی مستانه به رزم آمده‌ام
خنجر از پشت به عقلم زده‌ام
غرقه در ورطه‌ی عشقم، جسدم
آی ، تا نیمه نفس باقی هست
 

از تنم بوسه مکرر گیرید
با لب آخته در بر گیرید
از من این سوخته پیکر گیرید
تا مرا پشت به خنجر گیرید
از لب نیزه‌ی لشکر گیرید
پرده از چهره‌ی دلبر گیرید
 

گرچه من از همه ، بازنده‌ترم
گرچه پرپر شدم از جور خزان
گرچه لب تشنه گذشتم از خون
گرچه خورشید خورد غبطه به من
آه ، ای آب ، دلم سوزاندی
سرورم ، آه (غلامت) دریاب
 

با تو ای عشق ، کنون زنده‌ترم
گرچه از برگ ، پراکنده‌ترم
گرچه چون دیده‌ی آینده ، ترم
گرچه از ماه درخشنده‌ترم
پیش مولا ز تو شرمنده‌ترم
گرچه از آب سرافکنده‌ترم
 

مُردیم ز داغ عطش و یار نیامد
آرام دل و دیدۀ خونبار نیامد
 

از خیمه برون تاخت ولی باز به خیمه
از علقمه با کام عطش‌بار نیامد
 

چشمان حرم باز به راهی است که عباس
با مشک برون رفت و دگر بار نیامد
 

در عمق قرون ، چشم به راه است رقیه
گوید : ز چه عمّوی وفادار نیامد
 

طفلان حرم را که دهد جرعۀ باور
وقتی که عمو از صف پیکار نیامد
 

این ناله هنوز از لب تاریخ بلند است :
«ای اهل حرم ، میر و علمدار نیامد»
 

گویا که زمان مانده در آن لحظۀ کشدار
زیرا به سر این لحظۀ کشدار نیامد
 

در طول زمان ، چشم حرم منتظر اوست
هرچند که آن لحظۀ دیدار نیامد
 

انگار همین لحظۀ پیشین ، همه گفتند :
« سقای حسین ، سید و سالار نیامد »
 

ما آمده‌ایم یاریِ خویش
گریان و غمین و سر به زیریم
ما معترفیم در حضورت
تو زنده‌تری ز هر وجودی
ما مُرده‌تریم از جمادات
تو نوری و ما عزا گرفتیم
هرجا که بپاست مجلس تو
جبریل نشسته روی درگاه
مجموع رُسُل ستاده در صف
بخشند به روح هر عزادار
سقای تو جامها کند پُر
نوشد به تمام تشنه کامان
بخشد به تمام عاشقانت
تو وارث کل انبیائی
هر دین که کنون حیات دارد
دانند تو را تمام احرار
اندیشۀ وحدت جهانی
عرفان بشر گرفته از تو
زیبائی روح تو در عالم
ما لیک (غلام) خانه‌زادیم
بی فلسفه روح ماست عاشق
گفتی که کجاست یاور من؟
او حضرت تو ، تو حضرت او
او صاحب هر عزاست ، هرجا
او وارث توست در زمانها
هر روز لوای شیعه برپاست
بیـــت‌الحـرمیــن چشمهایش
مخمور نگاه اوست ، شیعه
چشم و دل ما از او گرفته
او رهبر انقلاب شیعه است
هر روز گرفته انتقامت
ما لشکر بیدل حسینیم
ما معجزه ساز انقلابیم
ما فاتح جبهه‌های جنگیم
بر کاخ یزید ، حمله بُردیم
داریم ز مجلس عزایت
این اشک که بی اراده جاریست
هر دانۀ آن مثال بُمبی است
سرمایۀ شیعیان همین است
خواهند همین ز ما بگیرند
دوریم ولیک ، از مَذّلت
ما بیمۀ عزت حسینیم
شاگرد کلاس مادرانیم
ما شوری اشک را چشیدیم
دادند به ما غذای ایثار
این شیر زنان شیرپرور
پیوسته شهید آفریدند
بر کاخ فساد ، حمله بردند
بخشید علی به روح شیعه
هر شیعه کنون چو ذوالفقار است
ریزیم شرر به قلب صهیون
              ***

تو خون خدائی و خداوند
ای آنکه نشانده‌ای دو عالم
آورده بهشت ، سوی فیضت
با اینهمه ، نیز ما گدائیم
ننگر به حقارت دل ما
عمریست که بُرده‌ای دل ما
ما نغمه‌سُرای اهلبیتیم
از کنج قفس اگر که حتی
آنقدر زنیم سر به مرقد
تا باز دهی به ما پناهی
از یاری ما تو بی نیازی
 

در مجلس سوگواریِ خویش
نزد تو ز شرم و خواری خویش
بر جرم و گناهکاری خویش
در عرش ، به نزد باری خویش
در زندگی مزاری خویش
بر نعش سیاهکاری خویش
زهراست به اشکباری خویش
در منصب کفشداری خویش
با شیعه و با حواری خویش
شیدائی و داغداری خویش
از اشک همیشه جاری خویش
از کوثر خوشگواری خویش
او بیرق یادگاری خویش
در مکتب جان‌نثاری خویش
دارد ز تو وامداری خویش
پیغمبر افتخاری خویش
دارد ز تو ریشه‌داری خویش
آئینۀ رازداری خویش
گسترده دَم بهاری خویش
نزد تو ، به ریزه‌خواری خویش
با منطق خاکساری خویش
در لحظۀ جان سپاری خویش
در عهد زمامداری خویش
با اشکِ همیشه جاری خویش
در غایت بردباری خویش
در مکتب انتظاری خویش
بخشیده به ما خماری خویش
در جلوۀ پرده‌داری خویش
سرچشمۀ اشکباری خویش
در غیبت آشکاری خویش
با لشکر سوگواری خویش
در هستی سربداری خویش
با رهبر روضه‌داری خویش
با وحدت و پایداری خویش
با روضۀ انتحاری خویش
اندیشۀ ماندگاری خویش
در هیئت چشمه‌ساری خویش
در فطرت انفجاری خویش
در جبهۀ پاسداری خویش
با مذهب ابتکاری خویش
در مذهب خون نگاری خویش
نی ، بیمۀ اختیاری خویش
در مکتب غمگساری خویش
در دورۀ شیرخواری خویش
با نذر و امیدواری خویش
با شیرۀ جان‌نثاری خویش
در جبهۀ پایداری خویش
با تیغ حجاب‌داری خویش
اندیشۀ ذوالفقاری خویش
در خیبر سرشماری خویش
با صولت مرگباری خویش
              ***
داده به تو حکم کاری خویش
بر سفرۀ کردگاری خویش
حاجتکدۀ نداری خویش
در دوزخ شرمساری خویش
بنگر به بزرگواری خویش
در محفل بیقراری خویش
آوازگران زاری خویش
آزاد کنی قناری خویش
با شِکوه ز بدبیاری خویش
در هیئت روضه‌داری خویش
ما آمده‌ایم یاری خویش
 

مسیر روشن حق ، شاهراه عاشوراست
که رکن عرش خدا ، قتلگاه عاشوراست
 

به انتقام اگر صد جهان شود نابود
هزار مرتبه کمتر ز آه عاشوراست
 

چو نیست کل جهان خونبهای اصغر او
وجود حضرت حق ، دادخواه عاشوراست
 

تمام وسعت تاریخ اشک ، در یک قاب
اگر چکیده شود ، در نگاه عاشوراست
 

محل جمع تمام فرشته‌های خدا
به هر مکان و زمان ، وعده گاه عاشوراست
 

تمام زشتی و زیبائی بنی آدم
به هر مقایسه در جلوه‌گاه عاشوراست
 

غروب کرب و بلا ، آخرین دَم خلقت
طلوع جلوۀ خلقت ، پگاه عاشوراست
 

اگرچه « فلسفه » این نکته را نمی‌فهمد
که عرش غیب به فرمان شاه عاشوراست
 

ولی مشاهده کرده هزار و یک اعجاز
که کمترین اثر کارگاه عاشوراست
 

پس از حسین هر آن هیئتی که در دوران
به نام حق زده پرچم ، سپاه عاشوراست
 

علم به دوش و جلودار و ساقی احرار
در اوج ظلمت تاریخ ، ماه عاشوراست
 

دلی که ســـوختـــه از داغ کربلا ، باری
همیشه تا به ابد در پناه عاشوراست
 

تمام عرش غلامان حضرت اویند
که دیده‌اند جنان ، خیمه‌گاه عاشوراست
 

حسین در دل تاریخ می‌زند فریاد:
مسیر روشن حق ، شاهراه عاشوراست
 

ای دلت در نگاه مولا ، غرق
تا ببوسد لب تو را دریا
ای مسیحای باغ مریم‌ها
تا فرو رفت دست تو در آب
تا فرو ریخت دست تو آن آب
تا نگاهی به خیمه افکندی
تیر دشمن امید گلها چید
در دل قطره‌ای ز اشک تو
تا گذشتی ز «آب و خود» از نیل
در عزای تو ، سیدالشهدا
قلب ام‌البنبن ز تو شاد است
نیست اغراق ، مدح تو مولا
گفته سجاد ، مدح تو ؛ او که
هر شهیدی، به غبطه، مبهوت است
گرچه دنیا تو را نمی‌فهمد
ای (غلام) آنچه آرزو داری
 

در نگاه تو گشته دریا ، غرق
گشت در جرعۀ تمنا ، غرق
خیمه شد در عطش ، سراپا ، غرق
شد عطش در فرات لبها ، غرق
آب شد تا ابد به رؤیا  ، غرق
در نگاهت شدند گلها ، غرق
گشت در آن دو چشم زیبا ، غرق
گشت نوح و سفینه ، یکجا ، غرق
در کَفَت گشت نیل و موسی غرق
گشت با زینب شکیبا ، غرق
چون شدی در رضای زهرا ، غرق
شد حقیقت به عمق معنا ، غرق
بوده خود در مقام اعلی ، غرق
در مقام رفیع سقا ، غرق
در وفای تو گشته دنیا ، غرق
شد همه در دعای مولا ، غرق
 

تا حسین افتاد از زین بر زمین 
گرد و خاک از عرصه بر شد تا سما
از سوار و از پیاده دور شاه
حلقۀ چرخان گرداب عدو
ناگهان شد آخرین یاور پدید
بی سلاح و بی زره مانند ماه
با تکاپو سیل دشمن را گسست
صورتش مانند گل افروخته
با نگاهی غرق اشک و غرق آه
بی رمق ، مولا در آغوشش گرفت
تا نگرید او ، عمو لبخند زد
یافت آرامش در آغوش عمو
عرش از پیوندشان در گُل نشست
خواست دشمن تا جدا سازد ز هم
گفت من هرگز نمی‌گردم جدا
خشم دشمن شعله‌ور شد زین پیام
کرد عبدالله جانش را سپر
مثل باران بر گل باغ وجود
گرچه دستش شد جدا از تیغ کین
عاقبت مثل گلی خوش رنگ و بو
زنده شد با داغ او داغ حسن
 

شد میان دشمنان مثل نگین
در حرم شد ماتم عظمی به پا
حلقه زد سیل سپاه دل سیاه
تنگ‌تر می‌شد دمادم گرد او
نوجوانی سوی مقتل پر کشید
با شتاب آمد به سوی قتلگاه
تا در آغوش عمو چون گل نشست
از عطش ، گل‌گونه‌هایش ، سوخته
خیره شد بر پیکر و رخسار شاه
بوسه‌ای خونین ز گیسویش گرفت
بر هراس و وحشت او بند زد
مثل گل چسبید بر دوش عمو
دشمن از لبخندشان در هم شکست
غنچه را از سینۀ گل ، بیش و کم
از عمویم ، ای لعینان دغا
خیل دشمن حمله‌ور شد بر امام
در دفاع از زادۀ خیرالبشر
سنگ و تیغ و نیزه می‌آمد فرود
او نشد اما جدا از شاه دین
گشت پرپر او در آغوش عمو
در دل آن شاه بی غسل و کفن
 

خشکسالی کوفه را در بر گرفت
نزد مولا شِکوه کردند از حیات
توبه‌گر مثل گنهکاران شدند
چونکه مولا دید حال زارشان
گرچه بودند آل او هر یک کلید
امر حق این بود و حیدر شد مطیع
گفت: ای فرزند من وقت دعاست
کن دعائی تا خدا باران دهد
این عطش را با دعایت رفع کن
کن دعا تا حل شود این مشکلات
کوفیان با گریه در خواهش شدند
بُرد مولا دست سوی آسمان
اشک‌ریزان ، با خدا در راز شد
آسمان در اشک مولا جان گرفت
اشک شوق کوفیان شد چون فرات
کوفیان گفتند: ای دانای راز
معجزت را ما به عینه دیده‌ایم
ما شناسای تو گشتیم این زمان
تو ولیِّ امر مائی ای حسین
مادر تو دختر پیغمبر است
تو کلید قفلهای بسته‌ای
تو حسینی ، نور عینی ای عزیز
لطف تو ، یک روز جبران می‌کنیم
                *

سالها بگذشت و دین نیرنگ شد
با هزاران رُقعه و پیک و پیام
شد پذیرائی ز مولا بیدریغ
با لبان تشنه ، مابین دو رود
یاورانش، غرقه در خون، سر به سر
آری آری اینچنین با شور و شین
 

کوفه راه خانۀ حیدر گرفت
خواستند از او کلید مشکلات
نزد مولا طالب باران شدند
داد بر آنها کلید کارشان
مرتضی اما حسینش برگزید
تا که او سازد حسینش را شفیع
کوفه اینک بر بلاها مبتلاست
بر بلای تشنگی پایان دهد
این بلا از جان کوفه دفع کن
تا ز نو پر آبرو گردد فرات
خواستار برکت و بخشش شدند
گفت رازی با خداوند جهان
ناگهان درهای رحمت باز شد
در نگاه کوفیان باران گرفت
یافت پایان، فصل سخت مشکلات
ای که شد درهای رحمت با تو باز

ما کنون قدر تو را فهمیده‌ایم
تو عزیز ایزدی ای مهربان
بر جهان فرمانروائی ای حسین
باب تو بر آفرینش سرور است
تو دوای درد هر دلخسته‌ای
افتخار عالمینی ای عزیز
عاقبت جبران احسان می‌کنیم
                *
عرصه بر سلطان خوبان تنگ شد
کوفیان دعوت نمودند از امام
با سنان و نیزه و شمشیر و تیغ
شد شهید آن آیت ایثار و جود
اهلبیت او اسیر و دربدر
کوفه جبران کرد احسان حسین
 

ای مشک نریز آبرویم
ای مشک اگرچه عرصه تنگ است
جنگ است و تمام همتم جنگ
سربازم و غم نمی‌شناسم
هر جا که وظیفه جبهه بگشود
امروز که در دلم خروش است
هم حامی حامیان دینم
امروز که دیده‌ام پر اشک است
ای مشک کسی ندیده از ناس
اینک بشنو تو التماسم
اشکم که چکیده فرات است
 آبی که به سینه‌ات نهان است
سیراب ز آب خوشگواری
انــگیـــزه‌ی آفرینــــــش آب
این آبروی من است در تو
افلاک ، سبو ، گرفته سویم
بی آب اگر روم ؛ دمادم
ای آب که اینچنین روانی
کابوس عطش بهانه باشد
از دید کسی که عشقباز است
مولا که ندارد آب اکنون
گر امر کند به هر سحابی
اما نه ز ابر ، بار خواهد
لب تشنه اگرچه دختر اوست
آندم که سکینه مشک آورد
تا دیده به دیده‌ی ترم دوخت
اینک من و خاطرات آن اشک
اینک منم و هزار دشمن
افسوس که من گناه کردم
هر چند که آب را نخوردم
این دست ز تن بریده بادا
کفاره لمس آب این است
یارب نشود خجل بمانم
بگذار که تشنه کام باشم
 

بر باد مده تو آرزویم
بی آب رَوَم به خیمه ننگ است
سربازم و استطاعتم جنگ
از کشته شدن نمی‌هراسم
شمشیر به دوش عهده‌ام بود
ای مشک دو عهده‌ام به دوش است
هم ساقی چند نازنینم
بر دوش دلم لوا و مشک است
در رزمگه التماس عباس
دارم ز تو پاس ، دار ،‌ پاسم
پنهان شده از مخدرات است
رشک لب آسمانیان است
اما ز حرم خبر نداری
آبی است که در تو هست بی‌تاب
ایثار خلاصه هست در تو
بر خاک نریز آبرویم
باید ز خجالت آب گردم
امروز چو من در امتحانی
حیثیت تو نشانه باشد
کابوس، حقیقتی ، ‌مجازست
دارد سر عشقبازی خون
بارد به زمین شراب نابی
لب تشنه لقای یار خواهد
این آب صداق مادر اوست
با دیده‌ی پر ز اشک آورد
از آتش آه ، هستی‌ام سوخت
اینک منم و فرات ، ای مشک
هم تو هدف شراره هم من
بر آب روان نگاه کردم
کف در خُنکای آب بردم
از حدقه برون دو دیده بادا
خوش باد که عاشقی چنین است
تا حشر شکسته دل بمانم
مقبول‌ترین غلام باشم
 

طبعم به ولای آن دو لبخند
مانده‌ست هنوز بر لب طَف
بر صورت خون‌گرفتۀ عشق
لبخند حسین و خندۀ جُون*
در خرمن اشتیاق عرفان
هر لحظه قیامتی است بر پا
بس کشته که غرقه خون فتاده
من پیرو مذهب جنونم
غلتیده به خون هزار ساقی
شد فلسفه گنگ و مات و مبهوت
خاصان و مقربان درگاه
جاری است تبسم خداوند
سهل است هزار بار مردن
از قدرت این جهان برون است
مولا، صله بر (غلام) داده ست
یارب بچشان تبسم خون
 

شد نغمه سُرای آن دو لبخند
تأثیر صفای آن دو لبخند
زیباست جلای آن دو لبخند
عالم به فدای آن دو لبخند
افتاده بلای آن دو لبخند
در صحن و سرای آن دو لبخند
در کرب و بلای آن دو لبخند
مثل شهدای آن دو لبخند
لب تشنه به پای آن دو لبخند
در چون و چرای آن دو لبخند
هستند گدای آن دو لبخند
در آینه‌های آن دو لبخند
هر دم به ازای آن دو لبخند
تعیین بهای آن دو لبخند
بی فاصله ، جای آن دو لبخند
بر ما شعرای آن دو لبخند
 

ای آبِروی کوفه‌ی بی آبرو ، حبیب
ای پیر پر طراوتِ خوش گفتگو ، حبیب
 

نام تو چنگ بر دل عشاق می‌زند
با آن مزاح و منطق و عهد نکو ، حبیب
 

پرورده گشت روح تو در مکتب علی
بودی هماره دشمن هر فتنه‌جو ، حبیب
 

کوفه شکست عهد و وفای حسین و بست
پیمان جنگ و فتنه‌گری با عدو ، حبیب
 

بی آبروست کوفه و بد نام و زین سبب
کمتر شده‌ست عزت آن جستجو ، حبیب
 

با عاشقان کوفه نمودید جان فدا
در یاری امام و هدفهای او ، حبیب
 

مثل تو تا ابد گل سرخ دو عالمند
از کوفه بس شکوفۀ خوش رنگ و بو حبیب
 

در آن سیاه دوره‌ی نیرنگ و اختناق
بُردی به دوش بیرق حق کو به کو ، حبیب
 

تا در نماز عشق کنی جان فدای یار
با خون سرخ خویش نمودی وضو ، حبیب
 

هستی تو چون ز پیرغلامان اهلبیت
با ما حدیث غربت مولا بگو ، حبیب
 

ای آنکه نیست از تو در عالم غریب‌تر
دشمن ندیده از نَسَب تو نجیب‌تر
 

قرآن بخوان که داروی تسکین زینب است
ای آنکه نیست از تو طبیبی طبیب‌تر
 

در امتداد خون تو ای یار سرفراز
از زینب تو نیست کسی باشکیب‌تر
 

قرآن بخوان و معجز حق را عیان نما
در دوره‌ای که نیست از آن پر فریب‌تر
 

از قصه‌ی عجیب جوانمردهای کهف
باشد به نی تلاوت قرآن ، عجیب‌تر
 

یاران غار گرچه حبیب خدا شدند
هستند یاوران تو زانها حبیب‌تر
 

دنیا پر از فجایع خونین اشقیاست
اما ندیده فاجعه‌ای زین مهیب‌تر
 

در حلقه‌های فتنه‌ی بوجهل و بولهب
آتش بپا نگشته از این پر لهیب‌تر
 

مریم کنار زینب و عیسی کنار تو
دینی ندیده‌اند چنین بر صلیب‌تر
 

«اَم مَن یُجیبِ» حضرت موعودِ منتقم
هر لحظه می‌شود به اجابت قریب‌تر
 

هر گوشه صد شهید مهیای رجعتند
در انتظار یاری آن غم‌نصیب‌تر
 

یا رب عطا نما به غلامان اهلبیت
در باغ انتظار ، دلی عندلیب‌تر
 

هرچند که یک جهان خرافه
در طول قرون ، اگرچه بسیار
خورشید نمی‌شود مُکدّر
ما گرد و غبار روزگاریم
نوری که به جا در عالمین است
خورشید کجا و سیل ذرات؟
تاریخ ، اگر چو گردباد است
گر دهر پر از خط و مسیر است
خورشید نمی‌شود فراموش
گر نوحه و رسم کل عالم
یک نام حسین مثل خورشید
گر کل جهان شود خرافات
یک نام حسین در نهایت
در سینۀ داغدار این فوج
حتی اگر اینهمه خرافی است
خورشید حقیقت حسینی
هرچند که نور بی گزند است
این نیست مجوز خرافات
این حرف مجوز خطا نیست
بایست همه به رسم زینب
بایست بدون جهل و تحریف
چون شور ، محرک شعور است
یک بار در انقلاب ایران
اندیشۀ نور بر ملا شد
یک نغمۀ یا حسین زهرا
در جنگ ، ز عطر نام عباس
هرچند دوباره سیل تحریف
لیکن بدرخشد آن ستاره
هر جا که شهید ، پا گذارد
گر دود شود جهان سراسر
تا نور خدا به سینۀ داریم
 

بر مرثیه‌ها شده اضافه
تحریف شده حدیث ایثار
از گرد و غبار و دود و اخگر
یک لحظه فقط حیات داریم
خورشید حقیقت حسین است
دور است حقیقت از خرافات
اینجا که رسد خط مداد است
خورشید ، شکست ناپذیر است
با چند خط سیاه و مغشوش
مغشوش و خرافه است و مبهم
طاهر کند آن خطوط تردید
دور است حسین ما ز آفات
خنثی کند آنهمه جهالت
انوار حسین می‌زند موج
یک نغمۀ یا حسین کافی است
کی تیره شود به شور و شینی
طوفان خرافه‌ها بلند است
در نوحه و روضه و روایات
تحریف و دروغ جز بلا نیست
خورشید شوند در دل شب
غمهای حسین کرد تعریف
آئین وفا شعور و شور است
خورشید حسین شد نمایان
تحریف و خرافه‌ها فنا شد
شد باعث انقلاب دلها
گل کرد هزار خیمه احساس
رایج شده در نقاب تکلیف
در لحظۀ امتحان ، دوباره
تأثیر خودش به جا گذارد
خورشید نمی‌شود مکدر
ترسی ز خرافه‌ها نداریم
 

در ذبح گوسفند ، عربهای جاهلی
چون گرگ می‌شدند ، عربهای جاهلی
 

اطراف صید خویش ، سوار و پیاده‌شان
کِل­زوزه می‌زدند ، عربهای جاهلی
 

با سنگ و چوب و نیزه ، به یکباره ، حمله‌ور
بر صید می‌شدند ، عربهای جاهلی
 

تا رخ نمود نور محمد (ص) به امر وحی
گشتند سربلند ، عربهای جاهلی
 

فرمود : رو به قبله و سیراب سر بُرید
صید اسیر بند ، عربهای جاهلی
 

فرمود : تیغ تیز بباید برای ذبح
چون دید چون ددند ، عربهای جاهلی
 

شاید که دیده بود در آفاق علم غیب
بعداً چه می‌کنند ، عربهای جاهلی
 

شاید که دیده بود که روزی حسین را
آنگونه می‌کشند ، عربهای جاهلی
 

بر نعش صید ، اسب نراندند بعد قتل
تا قبل از این گزند ، عربهای جاهلی
 

دردا به روی پیکر صد چاک شاه دین
صد باره تاختند ، عربهای جاهلی
 

آتشفشان عقده به گودال قتلگاه
خالی نموده‌اند ، عربهای جاهلی
 

آتش زدند خیمه به خیمه ، کتاب وحی
پیک سقیفه‌اند ، عربهای جاهلی
 

پاداش مهربانیِ پیغمبر خدا
اینگونه داده‌اند ، عربهای جاهلی
 

با نام دین ، به دین خدا حمله برده‌اند
تاریخ ممتدند ، عربهای جاهلی
 

لرزید ساق عرش از این ماجرا (غلام)
در جهل مطلقند ، عربهای جاهلی
 

نزن ای بی حیا در پیش چشمان عزیزانش
به چوب خیزران بر صورت و لبها و دندانش
 

تو می‌دانی چه کس را کشته‌ای در روز عاشورا؟
کسی که بوده جبریل امین گهواره جنبانش
 

خودم دیدم در آغوش نبی طفلان زهرا را
که می‌بوسید و می‌بوئیدشان در بین یارانش
 

خودم دیدم محمد می‌فشرد از شوق بر سینه
حسین و مجتبی و زینب و کلثوم ، چون جانش
 

خودم دیدم حسینش را به دوش و پشت پیغمبر
حدیث «راکب و مرکوب» باشد شرح و برهانش
 

همه دیدند در روز تَباهُل عزم احمد را
که گلهای علی بودند زیب دوش و دامانش
 

پیامبر بوسه می‌زد بر همین رأس و همین حنجر
که افتاد‌ست در صحرا تن صد چاک و عریانش
 

همین بانوی پر هیبت که دارد چون علی صولت
خودم دیدم پیامبر بوسه می‌زد بر دو دستانش
 

نزن دیگر تو با چوب جفا بر آن سر خونین
ببین اهل و عیال مضطر و طفلان گریانش
 

کجا باشد محمد تا ببیند جاهلیت را
که کُشته بر لب آب روان ، لب‌تشنه ، مهمانش
 

نه بوئی بُرده‌ای از دین ، نه از آداب انسانی
که حتی کُشته‌ای ششماهۀ گریان و عطشانش
 

تو در بزم شراب آورده‌ای گلهای زهرا را
که تا ثابت کنی هستی عدوی نامسلمانش
 

شده در زیر هر معجر ، نهان، چندین زن و دختر
ندزدیده‌ست چادر ، هیچ گبری از اسیرانش
 

رها کن ای جفاپیشه عزیزان محمد را
که هستند این عزیزان خدا ، آیات قرآنش
 

خداوندا به حق حضرت سجاد و اشک او
روا فرما به فضلت ، حاجت کل غلامانش
 

صیقلی کردند روح داس‌ها
بود خشم داس‌داران ، تیزتر
کینه‌ها ، انبار شد بر روی هم
منفجر شد در شب مرگ نبی
شعله افکندند در گلزار وحی
عرش اعلی سوخت در آه خدا
دین، پس از حذف ولایت، تا ابد
یاس ، پرپر شد ولیکن عطر آن
جلوه‌ی بی صبری و قهر خدا
تا قیامت هیئت عباس‌ها
 

تا براندازند نسل یاس‌ها
از زبان خنجر و الماس‌ها
شد سقیفه ، مجمع آماس‌ها
عقده‌ی تاریخی خناس‌ها
از دیانت ، آن خدانشناس‌ها
سوزشی بالاتر از مقیاس‌ها
شد تجارتخانه‌ی نسناس‌ها
منتشر گردید در احساس‌ها
شد عجین در فطرت عباس‌ها
پاسداری می‌کنند از یاس‌ها
 

گر دلت دارد هوای اهلبیت (ع)
گر پی امنیت و آرامشی
گر که داری میل نورانی شدن
گر که می‌خواهی بنالی دمبدم
گر که می‌سوزی و می‌سازی چو شمع
 گر که می‌خواهی ببوسی کعبه را
گر که خواهی زائر احمد شوی
گر دلت پر می‌کشد سوی بقیع
گر که باشد در سرت شوق نجف
گر که داری اشتیاق کاظمین
یا اگر داری هوای سامره
گر که هستی عاشق صاحب زمان
گر دلت میل زیارت کرده است
گر که می‌خواهی دهی یکجا ، سلام
کن زیارت حضرت معصومه (س) را
مرقد این نازنین دخت رسول *
می‌شود واجب بهشت معرفت
کن «زیارت» با کلام «جامعه»**
این زیارتنامه در اوج ادب
کن دعا تا حل شود هر مشکلی
بهر مولایت دعا کن ای غلام
 

یا که می‌جوید عطای اهلبیت(ع)
جاودان ، زیر لوای اهلبیت (ع)
چون ستاره در فضای اهلبیت (ع)
مثل نی در نینوای اهلبیت (ع)
روز و شب‌ها در عزای اهلبیت (ع)
در تقرب بر خدای اهلبیت (ع)
در مدینه ، در سرای اهلبیت (ع)
چون کبوتر در هوای اهلبیت (ع)
یا وصال کربلای اهلبیت (ع)
یا که درگاه رضای اهلبیت (ع)
آخرین ماتمسرای اهلبیت (ع)
وارث علم و صفای اهلبیت (ع)
در تمام بقعه‌های اهلبیت (ع)
بر تمام لاله‌های اهلبیت (ع)
دختر مشکل‌گشای اهلبیت (ع)
هست جمع روضه‌های اهلبیت (ع)
بر تو از لطف و سخای اهلبیت (ع)
کل گلهای خدای اهلبیت (ع)
هست سرشار از ولای اهلبیت (ع)
از تشیع ، با عطای اهلبیت (ع)
این دعا باشد دعای اهلبیت (ع)

 

مزد هر بیتی برای اهلبیت (ع)
آن سرا باشد بهشت جاودان
قدر آنها از بهشت افزون‌تر است
گر صفائی هست در خلد برین
برتر از عمر ابد در جنت است
فاش گویم گشته‌ای مثل خدا
حق تعالی از محبت ریخته
عشقِ خود را با جنان سودا مکن
باش مانند سبکبالان عرش
گر که شعری گفته‌ای در مدحشان
صاحب یک خانه هستی در بهشت
تا زمانی خانۀ تو مال توست
گر شوی خارج ز بیتت ، گشته‌ای
گر که بگریزی ز بیت خویشتن
تا ابد مهمان پذیری می‌کند
در گدائی‌ها  به کم قانع مشو
آزمایش می‌شود در روزگار
می‌شود تقسیم در اهل ولا
هست مفتاح تمام مشکلات
شعر تو مقبول مولا شد (غلام)
 

هست بیتی در سرای اهلبیت (ع)
یا همان صحن و سرای اهلبیت(ع)
چون بنا گشته برای اهلبیت (ع)
هست تنها از صفای اهلبیت (ع)
لحظه‌ای تحت لوای اهلبیت (ع)
گر تو هم داری ولای اهلبیت (ع)
هر دو عالم را به پای اهلبیت (ع)
کن تو سودا با خدای اهلبیت (ع)
چون کبوتر در هوای اهلبیت (ع)
یا شنیدی در عزای اهلبیت (ع)
مطمئن شو بر عطای اهلبیت (ع)
کاندر آن باشی گدای اهلبیت (ع)
خارج از دولتسرای اهلبیت (ع)
بیت می‌ماند برای اهلبیت (ع)
بی تو ، آن مهمانسرای اهلبیت (ع)
کن طلب تنها رضای اهلبیت (ع)
هر دلی شد مبتلای اهلبیت (ع)
ذره‌هائی از بلای اهلبیت (ع)
در یدِ مشکل گشای اهلبیت (ع)
چونکه شد مدح و ثنای اهلبیت(ع)
 

عشق من ، آرمان هر هیئت
وصف معشوقهای من جاریست
عاشقم بر حسین و اصحابش
بر سر و سینه می‌زدم ایکاش
می‌شود وصف تازه‌ای از یار
دوست دارم که ذره ذره شوم
تا که در هر مکان شوم از عشق
تا که از دست، جلوه‌ای ندهم
بشنوم شرح کل اوصافش
بودم ایکاش همزبان همه
کاش می‌شد عیان ببینم من
دوست دارم ز داغ جانسوزش
کاش با صد هزار چشمۀ اشک
تا که با اشک خویش می‌شستم
کاش می‌شد که بغض سنگینم
سجده در خون خود کنم ایکاش
هست حُبُّ‌الحسین در دوران
دستها یاور علمدارند
دست یعنی به منتقم «لبیک»
هست در امتداد عاشورا
ساقی تشنگان کرب و بلاست
هست در مجلس عزای حسین
تا دهد رُقعه‌ی شفاعت خود
پایگاه فرشتگان خداست
با شهادت همیشه مأنوسند
می‌درخشد شمایل شهدا
راه سرخ حسین می‌پویند
هست هر شیعه‌ای غلامِ حسین
روح قرآن که حضرت مهدی است
هست قرآن پاره پاره، حسین
انقلاب و دفاع ما دارد
روح پیغام زینب و سجاد
عزت نفس و عشق و حق‌طلبی
روح سرخ مقاومت جاری است
شعر سرخ قیام می‌جوشد
روضه یعنی حضور و بیداری
روضه بشکسته است در تاریخ
بینهایت روایت از ایثار
هست قلب طپنده تاریخ
روح دشمن‌شناسیِ هر عصر
جان‌نثاران صاحب عصرند
هفت دریا حماسه می‌جوشد
در ره کشتی نجات بشر
نسل در نسل می‌رود بر دوش
بارالها به ما عطا فرما
هست از خود گذشتن و اخلاص
بودم ایکاش هر مکان و زمان
هست درمان و مایه‌ی برکت
بر روان گذشتگان صلوات

 

آرمانم ، کیان هر هییت
از لب ذاکران هر هیئت
مثل پیر و جوان هر هیئت
بین دلدادگان هر هیئت
هر زمان در بیان هر هیئت
تا رَوَم در مکان هر هیئت
زائر آستان هر هیئت
از پیام و بیان هر هیئت
از پیام آوران هر هیئت
تا بفهمم زبان هر هیئت
سنت بانیان هر هیئت
خون بگریم میان هر هیئت
می‌شدم میهمان هر هیئت
روز و شب آستان هر هیئت
بشکفد در خزان هر هیئت
در نماز و اذان هر هیئت
روح آتشفشان هر هیئت
در لوا و نشان هر هیئت
: بیعت جاودان هر هیئت
حرکت کاروان هر هیئت
دیدۀ خونفشان هر هیئت
فاطمه ، میزبان هر هیئت
بر همه عاشقان هر هیئت
پهنه‌ی کهکشان هر هیئت
رود دریادلان هر هیئت
در دل آسمان هر هیئت
جمع آزادگان هر هیئت
در مرام و کیان هر هیئت
هست آرام جان هر هیئت
قاری خون‌فشان هر هیئت
ریشه در بوستان هر هیئت
هست بار گران هر هیئت
خفته در داستان هر هیئت
از لب ذاکران هر هیئت
از دل شاعران هر هیئت
در صف دوستان هر هیئت
جبهه‌ی دشمنان هر هیئت
خفته در روح و جان هر هیئت
سینه‌ی جمکران هر هیئت
هست راز نهان هر هیئت
در جهان، یاوران هر هیئت
در دل پر توان هر هیئت
می‌وزد بادبان هر هیئت
پرچم حق ، میان هر هیئت
نیّت خالصان هر هیئت
عرصه‌ی امتحان هر هیئت
جزو جاروکشان هر هیئت
نذری و آب و نان هر هیئت
هم، بر آیندگان هر هیئت
 

آه زینب ، این خزان چندم است
آن دل نازک چه کوه آتشی است
آه ، آه ای میزبان داغها
خیمه خیمه در دلت آتش بپاست
آسمان ، کوتاهتر از آه تست
آه زینب ، ای امانتدار وحی
 

کربلایت امتحان چندم است
این عزا ، آتشفشان چندم است
این برادر ، میهمان چندم است
مرغ حق در آشیان چندم است
صبر تو تا آسمان چندم است
شام تو ، بار گران چندم است
 

به سر آمد شب تارت ، رقیه
سرت ای نازنین از خاک بردار
سر او را به دامن گیر و برگو
به او که بر دو پایت بوسه می زد
ز نو شیرین زبانی کن برایش
ولی چندان مکن زاری که دشمن
ببوس اما نه آن رگهای خونین
 

پدر آمد به دیدارت ، رقیه
که شه آمد به دربارت ، رقیه
کمی از رنج بسیارت ، رقیه
نشان ده پای پر خارت ، رقیه
که دارد میل گفتارت ، رقیه
دهد با طعنه آزارت ، رقیه
که می‌میرد پرستارت ، رقیه
 

بیا ای بعد زهرا ، مادر من
بیا ای بعد قاسم ، بعد اکبر
بیا ای بعدِ دست بوفضائل
بیا ای آنکه بی‌پرواتری تو
بگیر این کوله بار وحی بر دوش
برای این وداع آتشین است
توئی آنکس که تنها می‌تواند
بپوشان بر تنم پیراهنی را
چو برگردد ز میدان ذوالجناحم
به آتش می‌کشد دشمن خیامم
نه تنها گوشوار دخترانم
مکن شیون که دشمن، شاد گردد
تو می‌مانی و سجاد و اسارت
ولی در عرش می‌افتد تزلزل
هزاران رنج و غم در پیش داری
 

بیا ای بعد بابا ، حیدر من
یگانه حامی و فرمانبر من
ز رود چشم خود ، آب آور من
ز دریادل‌ترین جنگاور من
که شد وقت جدائی ، خواهر من
که عمری بوده‌ای همسنگر من
بگیرد انتقام لشکر من
که دارد عطر اشک مادر من
بدان ، افتاده در خون پیکر من
که می‌سوزد دل پیغمبر من
که حتی می‌برند انگشتر من
چو دیدی بر فراز نی ، سر من
و کاخ سبز خصم کافر من
اگر از ناقه افتد دختر من
و راه ناتمام احمر من
 

تا علی بر اسب بادپا نشست
هم به قلب نیزه‌های دشمنان
ابرویش دل اراده را شکافت
هم به قلب نازنین اولیا
نخل خاطرات کوفه قد کشید
یاد خُلق و خوی سبز مصطفی
در کنار آن نگاه جانفزا
شد شبیه آیه‌های محکمات
لحظه‌ای ، نگاه رأفت پدر
ناگهان علی بر اسب تیزتک
جزر و مد ذوالفقار مرتضی
در میان حمله‌های دیوها
تا عَلَم بر اوج ادعا نشاند
قامت رشید صبر خیمه‌ها
تشنگی و خستگی بهانه بود
بوسۀ رضایت از «ولّی» گرفت
آه ، آه از این مصیبت عظیم
بیگناهی ای فلک، قسم به عصر
آسمان سر ستمگری نداشت
خنجری که در سقیفه تیز شد
 

ناوکی به قلب نیزه‌ها نشست
هم به نیزه‌های آشنا نشست
غمزه‌اش به سینۀ حیا نشست
هم به قلب سنگ اشقیا نشست
باز ، ماهِ مکه در حرا نشست
نزد خشم سرخ مرتضی نشست
هیبتی سترگ و جانگزا نشست
مستند ، به بسط ادعا نشست
در میان اکبر و خدا نشست
هی زد و به ختم ماجرا نشست
باز ، روی موج فتنه‌ها نشست
تیغ خشم او چو اژدها نشست
عاشقانه ، در صف مَنا نشست
همزمان به زانوی عزا نشست
بهر اخذ بوسۀ بها نشست
شاد ، در حریم کبریا نشست
کاندر آن زمانه ، بی دوا نشست
تیر کینه بر تو ناروا نشست
این بلا ، نه از ره قضا نشست
عاقبت به قلب کربلا نشست
 

هر یار که در برابرش گشت شهید
جان داد ز داغ جُندَب وعون و زهیر
در کوفه سرش به نیزه شد با مسلم
غلطید به خون کنار هانی و وهب
هر تیر که خورد هر کدام از شهدا
صد نیزه به سینه و به پهلویش خورد
هر بار که دید یاوری در معراج
هفتاد و دوبار شد شهید و پس از او
 

ارباب ، کنار پیکرش گشت شهید
با عابس و جون و اصغرش گشت شهید
در علقمه با برادرش گشت شهید
همراه حبیب و جعفرش گشت شهید
مولای غریب ، در برش گشت شهید
هربار که هر دلاورش گشت شهید
از غبطۀ وصل یاورش گشت شهید
هفتاد و سه بار خواهرش گشت شهید
 

بعد مرگ هرکدام از اولیا
هستی زینب ولی اینسان نبود
داغ زینب شد ز میلادش شروع
بس که هجران و مصیبت دید او
در حقیقت بوده مرگ هر «ولی»
داد زینب جان پس از مرگ رسول
لحظه‌ی جان دادن شیر خدا
همره مرگ حسن او داد جان
روز عاشورا ز داغ هر شهید
لیک در هجران فرزندان خویش
بس که شد از داغها ، پُر جام او
صبر حق در روح زینب منجلی است

آن امانت کز ازل شد جلوه‌گر
هیچ موجودی ز جمع بیشمار
آسمانها ، کوهها ، کردند اِبا
سجده کردند آن زمان خیل مَلَک
قدر انسان همطراز صبر اوست
صبر حق در اولیا شد جلوه‌گر
هریکی با صبر ، نوری برفروخت
هریکی با شعله‌ای از صبر ناب
هریکی با اندکی صبر جمیل
هریکی در شام غم یک شمع شد
گشت زینب جلوه‌گاه صبر کل
گرچه از غم قامت بانو خمید
قلب زینب گلشن صبر خداست
گر نپوید راه صبر و حق ، بشر
راه صبر و حق مرام زینب است
علم او را بوده حق ، آموزگار
وارث کل رسولان شد حسین
کربلا ارث تمام انبیاست
کل پیغام رُسُل بر دوش اوست
در عزایش انبیا و اولیا
گرچه زینب زینت نام اَب است
بعد عاشورا مهاجر بود او
از مدینه سوی شام و کربلا
بی حسینی، طاقتش را طاق کرد
تا پس از یکسال و اندی انقلاب
وقت رحلت، داشت مانند صدف
در بغل بگرفته بود آن پیرهن
عاقبت در نیمه‌ی ماه رجب
مادر کل فضیلتهاست او
حلقه‌ی باب‌الحوائج‌های دین
نور زینب تا ابد در اعتلاست
هرکه شد در خانه‌ی زینب ، غلام
 

می‌شده داغ و مصیبت برملا
داغ او در لحظه‌ی پایان نبود
کرد زینب در مصیبت‌ها طلوع
کمتر از مرگ خودش شد گفتگو
لحظه‌ی جان دادن دخت علی
شد شهیده همره مرگ بتول
زینب او شد قتیل اشقیا
تیرباران شد دل آن مهربان
روح او تا جنت‌المأوی پرید
او نشد همصحبت سلطان خویش
کل غمها می‌وزد در نام او
چونکه او مجموع زهرا و علی است
 

بود این صبر جمیل پر خطر
آن امانت را نشد آئینه‌دار
گشت انسان حامل صبر خدا
بر امانتدار حق ، بی ریب و شک
جسم فرد ناشکیبا قبر اوست
تا شدند آموزگاران بشر
خویش را در شعله‌های صبر سوخت
شد برای شب‌نشینان آفتاب
رفت بالاتر ز قرب جبرئیل
شمعشان در شام زینب جمع شد
قلب او از داغها شد باغ گل
او ولیکن غیر زیبائی ندید
حق زینب بر بشر بی‌انتهاست
می‌کند در کل عمر خود ضرر
زینت خلقت ز نام زینب است
حلم او مجموع حلم روزگار
وارث او هست این نور دو عین
قلب زینب وارث خون خداست
آفرینش تا ابد مدهوش اوست
جملگی هستند اصحاب عزا
نام زینب زینت عرش رب است
با غمی سنگین مسافر بود او
در سفر بود آن عزیز کبریا
در غریبی عاقبت اطراق کرد
گوشه‌ای خاموش شد آن آفتاب
یادگاری کهنه و خونین به کف
تا شود بر قامت زینب، کفن
معتکف شد روح زینب نزد رب
حلقه‌ی وصل وسیلتهاست او
جملگی وصل است با این نازنین
روح او بر ماسوی فرمانرواست
می‌کند رجعت به روز انتقام